“Ze werkte naast haar werk als vrijwilliger voor Amnesty, iets waar ik grote bewondering voor had”
Wie? Klaas (60)
Woont? Spadinalaan, Overhoeks
Dagelijkse bezigheid? Werkt als directeur van de faculteit Psychologie aan de Universiteit van Amsterdam, zingt in het Nederlands Orkestkoor, leest veel
Krijgt? Een zelfgemaakt kussen van Ralph
Geeft? Een vaas van een overleden collega
Hoe ben je in Noord terecht gekomen, in dit penthouse op het dak van één van de torens in Overhoeks?
Ik wilde al een tijdje verschrikkelijk graag een woning waar ik de vrijheid heb om zoveel geluid te maken als ik wil, want ik speel piano en ik zing. Ik woonde hiervoor op het Java-eiland naast een vrouw die overgevoelig was voor geluid. Dat was vreselijk lastig. Ook heb ik mijn hele leven lang al de wens om in een huis met veel ramen te wonen, een soort aquarium, zoals dit. Aanvankelijk vond ik de penthouses hier te duur. Maar toen ik de plannen aan een bevriende architect voorlegde, zei hij: dit huis moet je meteen kopen als je het geld ervoor hebt. Moet je kijken, daar vaart een oude zeilboot langs op het IJ. En een gigantisch cruiseschip. Dat uitzicht is toch prachtig?
Dus dit is eigenlijk je droomhuis?
Zeker. Dit is een woning waar ik kippenvel van krijg. Moet je kijken, ik heb aan alle kanten uitzicht! Ook Noord vind ik een prettige plek. Je hebt hier vlakbij een heel rustig industrieterrein waar je bramen kunt plukken, zeg nou zelf, waar vind je nou zo'n rafelrand middenin Amsterdam? Ik ken veel mensen die liever in het centrum wonen of aan de gracht, maar eerlijk gezegd lijkt me dat een verschrikking, het is net een openluchtmuseum en een kermis tegelijk. Hier heb ik wind, zon en water, net als ik Friesland waar ik vandaan kom. De mensen hier zijn bovendien vriendelijker dan in hartje stad. Als ik hier naar de balie van de gemeente ga, wordt er met me meegedacht. Daar hoef je in het centrum niet op te rekenen.
Wat geef je weg?
Iets wat me eigenlijk heel dierbaar is: een vaas die ik heb gekregen van een vroegere collega. Ze was mijn secretaresse op de universiteit in Leiden, een erg vrolijke, levenslustige, ondernemende vrouw. Ze had een baan, kinderen en werkte daarnaast twee hele dagen per week als vrijwilliger voor Amnesty International, iets waar ik grote bewondering voor had. Helaas is ze een paar jaar geleden op hele jonge leeftijd gestorven. Ze was 44 en liet drie jonge kinderen na. Het gekke was dat ik – vlak voordat ze hoorde dat ze een agressieve tumor had en binnen twee weken overleed – haar en een andere collega nog spontaan had getrakteerd op mijn duurste etentje ooit. Alsof ik iets voelde…
Waarom wil je dit aan je buren geven?
Omdat ik denk dat veel mensen deze vaas mooi vinden. Ik houd zelf erg van de kleurencombinatie: bruin en blauw. En dit is een goed moment om weer eens over haar te vertellen. Ik denk dat zij dit een heel leuk project had gevonden, en dat ze het prima had gevonden dat ik deze vaas doorgeef. Ik wilde niet zomaar iets lulligs weggeven. Gelukkig heb ik nog veel andere herinneringen aan haar die ik kan bewaren.